ลาง

ลางบอกเหตุเป็น การสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอะไรบางอย่าง เสมือนมีอะไรมาดลหัวใจ หรือมีสัญญาณเตือนให้ทราบว่าจะมีเหตุอะไรจะเกิดขึ้น ลาง เป็นความเชื่อที่มีมาตั้งแต่อดีตกาล บางบุคคลมั่นใจว่า นกแสกกลาง นกเค้าแมวบินผ่านบ้าน เป็นลางว่าบ้านนั้นจะมีผู้เสียชีวิต ตาเหล่ม่นข้างขวา จะมีเรื่องมีราววิวาทกับคนที่อาศัยอยู่ในครอบครัว เหม็นหน้าดวงตาซ้าย จะมีข่าวดีเข้ามา จิ้งจกร้องทัก ห้ามออกมาจากบ้าน ปลวกสร้างรังที่เตาไฟ งูเข้ามาม้วนในบ้าน นับว่าเป็นอวมงคลความศรัทธาเรื่องลางบอกเหตุ เป็นสิ่งบอกเหตุให้พวกเรารู้สึกตัว ให้รีบหาทางปรับแก้ เพื่อจะได้บรรเทาจากหนักให้เป็นค่อย ส่วนลางบอกเหตุทางความฝัน ไม่ว่าจะฝันดีหรือฝันร้าย เช้าใจกันว่ามีเทพมาบอก ซึ่งเรื่องราวในความฝันบางทีอาจเกิดขึ้นจริง หรือบางเวลาก็ไม่เกิดขึ้นเลยเดี๋ยวนี้คนสมัยใหม่ ปราศจากความเชื่อในเรื่องลางบอกเหตุเสมือนคนรุ่นก่อนหี ก็เลยไม่สามารถที่จะเดาได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง และก็ตัวเราเอง ก็ไม่เคยเชื่อในหัวข้อนี้ด้วยเหมือนกัน ตราบจนกระทั่งกาลครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะแม่พวกเราจะได้จากไปอย่างไม่มีทางกลับมา มันมีเหตุแปลกๆหลายประเภทที่เกิดขึ้น เพื่อมาเตือนให้พวกเราได้รู้ว่านับจากนี้จะมีเรื่องมีราวร้ายเกิดขึ้นในครอบครัววันพรุ่งเป็นวันออกพรรษา วันนี้แม่เลยตื่นแต่เช้ามืด เพื่อไปจ่ายตลาดที่ตลาด แล้วก็จำต้องจับจ่ายซื้อของมากมายเป็นเศษเพราะว่าแม่จะนำของไปมอบพระที่วัดด้วย แม่เลยเรียกให้ฉันตื่นไปช่วยถือของ พอเพียงเปิดประตู แม่เดินออกไป หี เจ้าจูดี้ หมาที่เลี้ยงไว้เฝ้าบ้าน มันเห่าแม่พวกเราเสียงดังมากมาย ทั้งยังเห่าทั้งยังข่มขู่ ดูอย่างกับว่ามันพบกับคนที่ไม่รู้จัก สายตามันมองระแวง กล้าๆกลัวๆแม่พวกเราดุมันไปนิดเดียว “จูดี้ เองเป็นอะไร นี่แม่นะจะเห่าเพราะเหตุใด” เจ้าจูดี้ก็ไม่หยุดเห่าสักครั้ง จนถึงพวกเราที่เดินตามข้างหลังแม่มาจะต้องดุสมทบเข้าไปด้วย มันถึงจะยอมหยุดเห่า พวกเรากับแม่เดินจ่ายตลาดได้แทบครบแล้ว ฟ้าก็เริ่มสว่าง แต่ว่ายังเหลือสาคูที่แม่จะเอาไปทำของหวานซึ่งในตลาดขาดตลาด เลยไปซื้อที่ร้านใกล้ๆเพียงพอแม่ก้าวเข้าร้านค้าไป ป้าแม่ค้ายิ้มทักอย่างเป็นมิตร แต่ว่าคำกล่าวทักทายของป้ามองแปลกๆนะ “อำพัน เพราะเหตุไรวันนี้ใบหน้ามองซีดๆหมองๆจังเลย” พวกเราก็มองหน้าแม่ ก็มองธรรมดาดีนะ แม่ยิ้ม รวมทั้งตอบป้าเขาไปว่า “คงจะนอนไม่อิ่ม นอนมืดค่ำตื่นยามเช้าล่ะแรง” จ่ายตลาดเสร็จพวกเราก็พากันกลับไปอยู่บ้าน เพียงพอเปิดทางเข้าออกเข้าบ้านปุบปับ เจ้าจูดี้รีบวิ่งมา โดยทั่วไปเจ้าจูดี้จะแกว่งหางดุ๊กดิ๊ก รวมทั้งกระโจนไปกระโจนมา แม้กระนั้นวันนี้มันวิ่งแล้วเห่าเสียงดังมากมาย หีบิดารีบวิ่งมาหน้าบ้าน เพราะเหตุว่ามีความคิดว่ามีคนมาหา แต่ว่าพอเพียงมองเห็นพวกเรากับแม่ บิดาก็สนเท่ห์ใจว่าเพราะเหตุใด เจ้าจูดี้ถึงได้เห่าเสียงดังขนาดนี้ “เองเป็นบ้าไปแล้วรึจูดี้” บิดาพร่ำบ่นพึมๆพำๆพรำๆเบาๆแล้วพาเจ้าจูดี้ไปข้างหลังบ้าน พวกเรานำของไปวางไว้ภายในห้องครัว และก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ ด้วยเหตุว่าจำเป็นต้องรีบไปดำเนินงาน ส่วนแม่ก็จัดเตรียมของทำครัว เมื่อพวกเราจัดแจงกับตนเองเสร็จแล้วหลังจากนั้นก็ลงมา แม่ทำครัวเสร็จแล้วนิดหน่อย พวกเรามองเห็นนกตัวหนึ่ง (น่าจะเป็นนกกระจอก) มันเกาะนิ่งอยู่ขอบหน้าต่างจ้องแม่พวกเราอย่างไม่ละสายตา “แม่ เพราะอะไรนกมันมาเกาะนี้” แม่กล่าวว่า คงจะเป็นลูกนกหลงมา ประเดี๋ยวมันก็บินไปเองล่ะ พวกเราก็มิได้พึงพอใจอะไรรีบกินข้าวแล้วออกไปดำเนินงาน วันนี้พวกเรากลับไปอยู่บ้านมืดหน่อย เนื่องจากแวะคุยกับเพื่อนพ้อง แม่ออกมาเปิดประตูเข้าออก เจ้าจูดี้วิ่งมาเห่าแม่อีกแล้ว เห่าเสียงดังหัวฟัดหัวเหวี่ยง พวกเราดุไปก็ยังไม่ยินยอมหยุด กระทั่งจะต้องเอามือไล่ตีให้มันไปไกลๆพวกเราเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปจากปกติของเจ้าจูดี้แล้ว แต่ว่าก็มิได้พอใจอะไรมากสักเท่าไรนัก มีความคิดว่าแม่คงดุหรือตีมัน มันเลยโกรธ เพียงพอมันมองเห็นหน้าแม่ มันเลยเห่า บิดานั่งดูโทรทัศน์ที่ห้องโถง พวกเราเข้าไปนั่งคุยกับบิดาเรื่องของเจ้าจูดี้ แม่ถือจานของหวานมาให้ พวกเราดูไปทางแม่แล้วเสียขวัญแว๊บ เพราะอะไรแม่หน้าซีดอย่างงี้ พวกเราเลยถามแม่ว่าเป็นอะไร แม่บอกพวกเราว่าวันนี้รู้สึกอ่อนเพลีย มึนๆตึงๆไม่ค่อยมีแรง อาจเกิดขึ้นเนื่องจากแม่ทำของหวานรวมทั้งตระเตรียมของไปวัดตลอดทั้งวัน พวกเราเลยบอกให้แม่รีบนอน วันพรุ่งจำต้องตื่นแต่เช้าไปวัดอีก พวกเรากำลังจะเดินขึ้นไปด้านบน นกตัวนี้อีกแล้ว มันบินวนไปวนมาในบ้าน แล้วมาเกาะตรงพนักเก้าอี้ที่แม่นั่ง บิดาก็ประหลาดใจว่านกเข้ามาได้อย่างไรใน ปิดประตูทุกบานแล้ว แม่กล่าวว่า ปลดปล่อยมันเถิด มันมาแต่เช้าแล้ว มันอาจยังไม่ออกไปไหน วันพรุ่งมันก็ไปแล้วล่ะ
ในคืนนั้น พวกเราฝันว่าแม่หายไปไหนไม่เคยทราบ พวกเราหาทั่วบ้านก็ไม่พบ พอเพียงพวกเราเปิดประตู้รั้วออกมา มองเห็นพระท่านยืนรอบิณฑบาโคนยู่ แม่จัดแจงของไว้เต็มโต๊ะ พวกเรารีบนำของตักบาตร แล้วถามพระว่าท่านมองเห็นแม่หนูไหมค่ะ พระท่านชี้ไปยังท้องนากว้าง พวกเรามองเห็นแม่เดินไปตามทางคันดินเล็กๆพวกเรารีบไหว้พระแล้ววิ่งตามแม่ไป แม่เดินไวมากมาย พวกเราเรียกอย่างไรก็ไม่หยุด พวกเราวิ่งตามสุดฝีเท้า ท้ายที่สุดก็ตามแม่ทัน แม่หยุดอยู่ตรงทุ่งดอกไม้ มันมองงดงามดังเทพนิยาย แม่พูดว่า แม่จะมาอยู่ตรงนี้นะ นั่นไงบ้านของแม่ แม่ชี้ไปทางบ้านข้างหลังนั้น ซึ่งเสริมแต่งไปด้วยดอกไม้งามเกินคำพรรณนา แต่ว่าข้างหลังบ้านเป็นเหวลึกน่าสะพรึงกลัวมากมาย ถ้าเกิดตกลงไปอาจไม่เหลือแน่ “แม่…หนูขออยู่กับแม่ด้วยได้ไหม” แม่ตอบกลับว่า “มิได้หรอกลูก ที่ตรงนี้เป็นที่ของแม่” แล้วแม่ก็จับเงินในกระเป๋าออกมาให้พวกเรา 55 บาท แล้วบอกให้พวกเรารีบกลับไปอยู่บ้าน พวกเรานึกในใจว่าเพราะอะไรแม่งกเงินแบบงี้นะ บ้านก็หวงที่จะให้อยู่ด้วย พวกเราก็เลยถามกลับไปว่า “แม่ให้หนูเท่านี้เองหรอ” แม่ยิ้ม แล้วแม่ก็กล่าวว่า “ชั่วชีวิตแม่มีเพียงเท่านี้” แล้วพวกเราก็ตื่น เนื่องจากบิดาเคาะประตูแล้วก็ร้องเรียกพวกเราดังมากมาย บิดากล่าวว่าแม่หลับ เรียกอย่างไรก็ไม่ตื่น พวกเรารีบไปพบแม่ แม่นอนนิ่งเสมือนคนนอน บริเวณใบหน้าของแม่ยิ้มมองเป็นสุข พวกเรากับบิดากอดกันร้องไห้ วงศ์วานต่างเข้ามาปลอบประโลมใจ รวมทั้งช่วยจัดแจงงานฌาปนกิจศพของแม่จนกระทั่งเสร็จสำเร็จไปด้วยดี หมอบอกถึงมูลเหตุที่แม่จากไป ด้วยเหตุว่าหัวใจล้มเหลว
แม่จากพวกเราไปในวัย 55 ปี พวกเรามั่นใจว่า แม่ของพวกเรากลับไปอยู่ในโลกภูเขาไม่ที่ดี เนื่องจากตอนที่แม่ยังมีชีวิต อยู่ แม่เข้าวัดทำบุญทำทานบ่อยๆ แม่เป็นคนจิตใจดี ไม่ฆ่าสัตว์ ปล่อยนกปล่อยกา ปลดปล่อยปลาอยู่เป็นประจำ การที่มีอะไรมาดลหัวใจ ทำให้พวกเรารู้เรื่องราวล่วงหน้า บางครั้งบางคราว มันไม่สามารถที่จะปรับแต่งอะไรได้ ด้วยเหตุว่าทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามบาป ที่ระบุ ตอนที่ทุกคนยังมีลมหายใจ หมั่นทำความดีไว้นะคะ